زندگی زیباست.

دویدن بیاموز ، چون هر چیز را که بخواهی دور است و هر قدر که زودباشی، دیرمیشود..

راه رفتن بیاموز، زیرا راه هایی که می روی جزیی از تو می شود و سرزمین هایی که می پیمایی بر مساحت تو اضافه می کند
..
و پرواز را یاد بگیر نه برای اینکه از زمین جدا باشی، برای آن که به اندازه فاصله زمین تا آسمان گسترده شوی..

من راه رفتن را از یک سنگ آموختم ، دویدن را از یک کرم خاکی و پرواز را از یک درخت..

بادها از رفتن به من چیزی نگفتند، زیرا آنقدر در حرکت بودند که رفتن را نمی شناختند..

پلنگان، دویدن را یادم ندادند زیرا آنقدر دویده بودند که دویدن را از یاد برده بودند..

پرندگان نیز پرواز را به من نیاموختند، زیرا چنان در پرواز خود غرق بودند که آن را به فراموشی سپرده بودند..

اما سنگی که درد سکون را کشیده بود، رفتن را می شناخت..

کرمی که در اشتیاق دویدن سوخته بود، دویدن را می فهمید..

و درختی که پاهایش در گل بود، از پرواز بسیار می دانست..

آنها از حسرت به درد رسیده بودند و از درد به اشتیاق و از اشتیاق به معرفت

عالی بود
آدما هیچ وقت قدر گنجایی که دارن رو نمیدونن همون طور که پرنده ارزش پروازو نفهمید و درخت هم نفهمید که سبز بودن آشیانه دیگران بودن و ثبات یعنی چه. پس چه بهتر که هم قدر داشته ها رو بدونیم و هم تلاش کنیم در رکود اوج همه چیزو فراموش نکنیم.