شکواییه یک مجنون

صدای قورباغه ای از دور دست گوشمو نوازش میده.گنجشکها دارن روی سیم برق بالا و پایین میپرن.
پنجمین روزیه که تنها توی بوستان موندم. چند بار تا مرز دیوونگی رفتم و برگشتم(خدارو شکر)برای بار هزارم از خودم میپرسم:این چه بلایی بود که بعضیا به سرت آوردن(آره با توام سرتو ننداز پایین.اول برو عرق شرم رو از رو پیشونیت پاک کن بعد بقیشو بخون)چرا تو و چند تای دیگه باید تاوان کم کاری اونا رو بدین.چه نقشه هایی که واسه این ده روز تعطیلی نکشیده بودی.بگذریم؛نه چی رو بگذرم،ول کن یقه رو.اونا تیشه به ریشه من زدن خواب وخوراک رو از من گرفتن،از پشت بهم خنجر زدن،مشروطم کردن،دیگه به اینجام رسیده،جلوی همشونو روی پل صراط میگیرم پرتشون میکنم پایین...اه این قورباغه هه چشه این قدر جیک جیک میکنه.......
آقا چیه،چی میخوای از جونم،دیوونه خودتی،ولم کن پس فردا امتحان نورو شیمی دارم.
دیوونه اونان.اونا رو ببرید دیوونه خونه.

به خاطر تنهایی تو بود که برگشتم
یه کمی هم به خاطر بیوشیمی

واقعا تنهایی در بوستان خیلی سخته.... من یک روز تجربشو دارم

ماییم و می و مطرب و این کنج خراب
جان و دل و جان و جامه پر درد شراب
فارغ ز امید رحمت و بیم عذاب
ازاد زخاک و باد و از اتش و اب


خیام

زیاد سخت نگیر فوقش مشروط میشیم.......................................

عالی بود

گفتم این چند روز بیام پیشت از تنهایی دیونه نشی منم دیونه کردی 40روز نرفتم خونه فکر کنم دیگه منو یادشون رفته وقتی برگردم دیگه منو نمیشناسن

ولی من اگر جای شما بودم بیخیال بیو می شدم و به نصف جهان برمیگشتم و به جای اینکه مجبور باشم در خوابگاه بوستان به جیک جیک قورباغه گوش بدم در کنار پل خواجو به صدای قدقد ماهی های زاینده رود گوش میدادم!

نمیدونم شما چرا برنگشتید منزل.ولی در هر صورت اینو میدونم که تنها تو خوابگاه موندن ودور از خونواده بودن اصلا دلچسب نیست.ما شاید بچه های خوابگاهو کامل درک نکنیم اما هرگز نخواستیم مشکلی برمشکلاتشون اضافه کنیم
اما فکر نمیکنم عرق شرمی بر پیشانی کسی بشینه.چون اون روز که امتحان جابجا شد خودتون حضور نداشتین تا مخالفتتونو اعلام کنین. تعابیری مثل از پشت خنجر زدن وتیشه به ریشه زدن یه کمی کم لطفیه.
حالا هم ول کن یقه رو.....!ا
ماهم مشروطیم!

امیدوارم امتحانتونو خوب داده باشین